Na bijna twee weken in Argentinie, tijd voor ‘n mailtje. Vorige week dinsdagmiddag zonder al te veel problemen toegekomen in Buenos Aires en meteen naar het guesthouse kunnen gaan dat Emilia (vorig jaar in Cambodia leren kennen) voor ons gereserveerd had. Buenos Aires is eigenlijk wel ‘n leuke maar vooral gemakkelijke stad om er je weg te vinden. Doordat alles in dambord patroon aangelegd is het supereenvoudig om effe ´n blokje om te doen. Buenos Aires heeft de langste en ook de breedste avenue ter wereld. De Avenida 9 Julio is 140 meter breed en omdat de mensen er niet zo gemakkelijk in slaagden om in 1 keer aan de overkant te geraken heeft men in het midden een strook groen aangelegd dat oversteken moest vergemakkelijken. Naast de breedste heeft Buenos Aires ook de langste avenue ter wereld, de Avenida Rivadavia, bij dewelke de huisnummers tot 17.000 gaan. De manier waarop hier (en waarschijnlijk ook in andere dambordpatroonsteden) de huizen genummerd zijn, maakt het voor taxichauffeurs super gemakkelijk om ergens te geraken. De huizen in het begin van de straat in de eerste blok hebben nummers in de 100, volgende blok 200 enz, het leuke is dat elke paralelle straat net hetzelfde genummerd is. Wanneer je dus de nummers van twee kruisende straten kent, ken je de nummers van een groot gedeelte van de stad.
Buenos Aires, Montevideo en Iguazu
Ola todos!
In Buenos Aires heb ik dan ook Emilia teruggezien na n jaar, wat eigenlijk wel tof is. Ook al hebben we vorig jaar maar een paar dagen samengereisd, we hebben toch twee avonden kunnen volpraten 🙂 Omdat ik haar een keer zei dat het eerste argentijns vlees dat ik hier gegeten had, serieus tegenviel (massas vet) heeft ze ons meegenomen naar een van de betere plaatsen van de stad, Estilo Campo, en ik moet toegeven, het vlees thuis is in vergelijking met hier maar zielig. Ook als je hier steak bestelt, krijgt ge ook alleen steak, zo´n stuk van 500 gram ofzo…
Vorig weekend zijn we even naar Uruguay gegaan, dat aan de andere kant ligt van de Rio del Plata. Als je even de kaart van Argentinie bekijkt, zie je een grote deltamonding maar de zee zelf begint misschien 50-100 km voorbij de monding, Buenos Aires ligt meer aan een rivier dan aan een zee. In Colonia del Sacramento (Smugglers Town genoemd vroeger) is een klein gezellig stadje, volledig in Zorro stijl gebouwd. Je weet wel, zo´n lage huizen, meestal wit, plat dak… Buiten dat is er eigenlijk niet zo veel te zien dus gingen we de dag erop (zondag) naar Montevideo omdat Emilia ook gezegd had dat dat zo veel leuker is dan Montivideo.. Viel dat tegen zeg! In de wijk waar wij zaten was alles gesloten (financiele wijk), inclusief restaurantjes…we hebben toch wel effe moeten zoeken om eten te vinden…
De naam Montevideo is afgeleid van het feit dat de stad aan de zevende heuvel/berg lag te tellen van oost naar west (Monte VII de E-O, dat is toch wat Pablo ons op de boot heeft wijsgemaakt)
De maandag was alles al veel levendiger maar wij moesten terug naar Buenos Aires om er de dag erop de bus te pakken naar Santa Fe, voor een bezoek aan mijn Argentijnse collegas bij PB Leiner.
De bussen hier zijn super als je dat vergelijkt met een vliegtuig. Beenruimte a volonte, er is tenminste iets te zien en je wordt dan nog af en toe van spijs en drank voorzien (alhoewel die spijs niet meer is als de omschrijving…).
Woensdagochtend door Marisa, de quality assurance manager, afgehaald in het hotel en wat uiteindelijk een halve dag fabrieksbezoek zou worden, is uiteindelijk een hele dag geworden.
Het productieproces in Sante is volledig verschillend van ons in Vilvoorde (en ergens gelijkaardig aan China), wij werken met varkensvellen en beenderen en werken meer in batch. In Santa Fe vertrekken ze van koeienhuiden en hun productie gebeurt op een continue manier. Ga hier niet te zeer uitweiden maar het is eigenlijk gewoon al bijzonder interessant om met collegas over hetzelfde eindproduct te praten en dan te ontdekken dat dezelfde stap in het productieproces (zoals demineralisatie van gelatine of filtratie) toch anders gedaan worden. En gewoon ook leuk om collegas aan de andere kant van de wereld te leren kennen…
Na Sante Fe, hebben we de bus genomen naar Iguazu, een van de 7 natuurwonderen en een van de grotere attracties hier in Latijns Amerika! Hier en hier vind je 2 foto´s, (internet is hier pokketraag en zeer labiel in vergelijking met thuis).
Iguazu ligt op de grens van Argentinie en Brazilie, platentektoniek heeft er ooit voor gezorgd dat er nu een gigantisch gat in de grond zit en daar liep dan toevallig een grote rivier over met dus de gekende watervallen tot gevolg. Over een totale lengte van 3 km loopt er elke seconde 1600 kubieke meter water 70m naar beneden. Een beetje stroomopwaarts is er de Itaipu dam die een vermogen levert van 16,5 Megawatt. Machtig om te zien. Aan de Argentijnse kant kan je een pad volgen die eigenlijk tot vlak boven de waterval loopt. Dat stuk wordt ook wel La Garganta del Diabolo genoemd, Devils throat. En ik begrijp waarom, je ziet het water naar beneden vallen maar je ziet het niet tot beneden komen door al het opspattende water. Knap! Aan de Argentijnse kant, voél je de watervallen.
Vanaf de Braziliaanse kant, zié je de watervallen. Om aan die kant te geraken moet je wel wat moeite doen…Wij namen, zoals iedereen hier zijn Rough Guide of Lonely planet blindelings volgt, de bus naar Foz do Iguacu, stadje dichtsbij de watervallen aan Braziliaanse kant. Op ´n gegeven moment, net in Brazilie, moesten we van de bus afstappen om aan de overkant van de straat dan maar de volgende te pakken (terwijl onze guide sprak van naar die terminal en dan andere bus). Daar stonden we dan, ergens over de grens in Brazilie, zonder Braziliaans geld en eigenlijk niet goed wetende welke bus we moesten pakken. En ja, in Brazilie spreken ze Portugees en nu spreek ik wel vloeibaar spaans maar Portugees is toch ´n stap te ver… Soit, er stonden daar ook twee oude dames, eentje ervan sprak een beetje spaans, en terwijl ze haar Iphone wegstak legde ze ons uit welke bus we moesten pakken. We hebben wel chance gehad met het weer, de dag voordat we toekwamen was het slecht, de eerste dag aan de watervallen scheen de zon maar was de batterij van mijn fototoestal na een dik uur plat :s Op de tweede dag (gisteren) zijn we de Braziliaanse kant gaan doen en daar scheen de zon ook nog, terug aan de Argentijnse kant, begon de regen. Die nog altijd doorgaat…
Vandaag nemen we de bus naar Salta, helemaal in het Noord-Westen…23u met de bus…ik zie er naaruit…
See you later!
